اثبات نسب فرزندان ازدواج موقت
فهرست محتوا
اثبات نسب فرزندان ازدواج موقت
اثبات نسب فرزندان ازدواج موقت – اثبات نسب فرزند در ازدواج موقت
لازم به ذکر است یکی از مهمترین و جالب ترین دعواها در حوزه دعوای خانواده اثبات نسب می باشد . نسب در لغت به معنای خویشاوندی و نژاد می باشد اما از لحاظ حقوقی شامل رابطه خویشاوندی بین دو نفر که یکی از نسل دیگری است یا هر دو از نسل فرد دیگری باشند همانند رابطه پدر و فرزند یا رابطه برادر و خواهر.
تولد هر شخص ناشی از پیوند زناشویی زن و مردی می باشد که در اصطلاح حقوقی آن را نسب می نامند . مبنای نسب قانونی ، ازدواج زن و شوهر می باشد . نسب رابطه خونی و حقوقی می باشد که پدر و مادر را به فرزندان آن ها مربوط خواهد کرد و این نوع نسب به معنای رابطه پدر و فرزندی یا مادر و فرزندی می باشد .
اما نسب معمولا ناشی از رابطه ازدواج قانونی و مشروع زن و مرد می باشد که آن را نسب مشروع می نامند و البته نسب ناشی از تلقیح مصنوعی می باشد که آن هم مشروع به شمار می رود همچنین گاهی هم ناشی از رابطه شبهه ناک می باشد . برای این که رابطه نسب و خویشاوندی بین دو نفر ثابت شود لازم است رابطه زوجیت ( زناشویی ) بین زن و مرد و نسب مادری و پدری ثابت شود .
اثبات نسب فرزندان ازدواج موقت – موارد اختلاف نسب
کسانی که به دنبال اثبات نسب خود هستند شامل دو دسته می شوند : کسانی که به دنبال منسوب کردن خود به زنی باشند و افرادی که به دنبال منسوب کردن خود به مردی هستند که البته اثبات نسب مادری آسان تر از اثبات نسب پدری می باشد ، چون دوران بارداری و زایمان چیزی آشکار می باشد که به آسانی قابل انکار نخواهد بود و بر اساس قانون ظرف ۱۵ روز بعد از تولد نوزاد باید به دنیا آمدن او در یکی از حوزه های ثبت احوال اعلام و جهت طرف شناسنامه دریافت گردد .
اثبات نسب فرزندان ازدواج موقت – شرایط لازم برای اثبات نسب پدر در ازدواج موقت
جهت اثبات نسب و تعیین شدن پدر چند روش های قانونی و پزشکی وجود دارد که عبارت است از :
- اقرار. در صورتی که فردی اقرار کند که شخصی فرزند من می باشد و خود آن فرد هم تایید نماید : در ماده ۱۲۷۳ قانون مدنی آورده شده است : « اقرار به نسب در شرایطی صحیح خواهد بود که اولاً تحقق نسب بر اساس عادت و قانون ممکن است ، همچنین فردی که به نسب او اقرار شده تصدیق کند ، مگر در خصوص صغیری که اقرار به فرزندی او شده به شرط اینکه منازعی در میان نیست .»
- اماره فراش : بر اساس قانون ، طفل متولد شده هنگام زوجیت ( هنگامی که زن و مرد در عقد هم باشند ) ملحق به شوهر خواهد بود به شرط اینکه از تاریخ ازدواج تا هنگام تولد کمتر از شش ماه و بیشتر از ۱۰ ماه نگذشته باشد در این صورت نسب پدری و مادری هر دو قانونی می باشد .
- همچنین، هر طفلی که پس از جدایی متولد شود متعلق به شوهر می باشد مشروط بر اینکه مادر هنوز ازدواج نکرده باشد و از تاریخ جدایی تا روز تولد طفل بیشتر از ۱۰ ماه نگذشته است .
- در صورت ازدواج مجدد زن ، در صورتی که میان زن و شوهری جدایی به وجود آید و زن ازدواج مجدد کرده باشد و بعد از ازدواج مجدد او طفل متولد شود در صورتی که از تاریخ جدایی اول ۱۰ ماه نگذشته باشد و ازدواج دوم به شش ماه رسیده است ، بر اساس اماره قانونی طفل متعلق به شوهر دوم خواهد بود مگر اینکه اماره قانون قطعی دیگری خلاف آن را ثابت کرده باشد در این صورت اگر امارات قانونی به صورتی است که الحاق طفل را به هر دو شوهر امکان پذیر کند ، با استفاده از تشخیص پزشکی می‌توان الحاق طفل را به یکی از دو پدر امکان پذیر کرد. اما نکته بسیار مهم و حساس این است که در صورتی که شوهر توان باروری ندارد یا زن و شوهر مدت زیادی از هم جدا باشند و رابطه ندارند در خصوص طفلی که از زن متولد شده باشد ، جهت اثبات نسب نمی توان به اماره فراش استناد کرد .
اثبات نسب فرزندان ازدواج موقت – شرایط لازم برای اثبات نسب مادری در ازدواج موقت
ممکن است زنی ادعا کند که دختر یا پسری ، فرزند او می باشد ، جهت اثبات رابطه مادر و فرزندی بین زن و فرزند و دادگاه و مراجع قانونی ، لازم است ثابت شود که این زن آن بچه را متولد کرده و همچنین ثابت شود ، طفلی که او متولد کرده ، همین فرد مورد ادعا می باشد . ممکن است در مواردی فرد بخواهد نسب مادری خود را به ثابت کند که جهت اثبات نسب مادری هم روش های زیر امکان پذیر است :
- « شناسنامه »: شناسنامه زایج ترین دلیلی است که جهت اثبات نسب به دادگاه ارائه می گردد ، اما چیزی که به این سند رسمیت می دهد ، گواهی مأمور رسمی می باشد و در صورتی که ادعا شود که ولادت طفل به صورتی است که در شناسنامه آورده شده ، به مأمور ثبت احوال اعلام نشده یا او اعلام اشخاص را تحریف کرده ، جهت اثبات چنین ادعایی لازم است ادعای جعل را مطرح نماید و بار اثبات این ادعا قطعا بر عهده مدعی می باشد .
- شهادت و امارات : بر اساس قواعد عمومی ، شهادت قادر است کلیه ارکان نسب را ثابت نماید و تشخیص صحت این شهادت بر عهده دادگاه خواهد بود . نسب را می توان با شهادت شهود عادی و هم با اماره (دلایل) قضایی ثابت کرد .
- اقرار : نسب با اقرار نیز قابل اثبات است و این تنها موردی می باشد که قانون مدنی در خصوص آن حکم خاص دارد و این حکم خاص در ماده ۱۲۷۳ قانون مدنی آورده شده است :
“اقرار به نسب در شرایطی صحیح خواهد بود که اولاً تحقق نسب بر اساس عادت و قانون امکان پذیر باشد ، همچنین فردی که به نسب او اقرار شده تصدیق کند ، مگر در خصوص صغیری که اقرار به فرزندی او شده باشد به شرط این که منازعی در میان نباشد.”
